In Memoriam
François Van Dessel
Dag Maria, dag familie, dag allen die een vriend verloren. Maar ook jij François een warme groet, we hebben elkaar weer gevonden op een plaats waar heden en verleden mekaar kunnen aanraken. Sterfelijkheid en vergankelijkheid worden hier heel erg zichtbaar. Emoties en fragmenten van herinneringen gaan hier hand in hand.
Geconfronteerd worden met de dood, het doet wat met een mens. Het brutale en achterlijke gelaat van de dood heeft de felheid van jouw leven teniet gedaan. De gebroken draad van het leven als een spinrag laten opgaan in de nevelslierten van een kille morgen.
Wie stelt de regels van het leven op vraag ik me af. Wie heeft die wansmakelijke vergankelijkheid van het leven bepaald? De graankorrel die tot leven kwam, weggemaaid, uitgerukt uit het veld van het leven. Was het de Allerhoogste die de dunne draad van het leven, doorweven van geluk en verdriet verbrak? Geen antwoord, alleen stilte, het geluid van de eeuwigheid.
Toch heeft de kracht van de herinnering reeds een deken gelegd over het verdriet van ons hart, zodat de ruwheid ervan met de tijd wat zachter word. Want er is meer dan verdriet nodig om jou te vergeten, François. Het unieke van jou mag dan wel begraven worden, onze herinneringen zorgen ervoor dat troost en aanvaarding uiteindelijk deel uitmaken van het rouwproces.
Ondanks dat is het leven geen wandeling naar de dood. Ooit zal de vloed van ons leven een laatste keer het strand beroeren, uiteindelijk zullen al onze herinneringen ineensmelten en zullen we samen in de vallei van de dood zijn, omgeven door bergen met sneeuw. Er zal geen tijd meer zijn, geen tijd om lief te hebben, maar ook geen pijn meer om te rouwen.
Wij van KWB Peulis houden eraan om jou te bedanken, voor wie je was, voor je vriendschap, voor alles wat je deed voor onze KWB. Wij zijn blij om jou gekend te hebben, als mens, als lid, als wijkmeester, als bestuurslid van onze vereniging.
Bedankt voor alles François…
